zondag 13 juni 2010

De opdracht

Wat kan de afstand tussen familieleden en onze jongens in Afghanistan verkleinen?

“Steun onze jongens en meiden in Afghanistan!” Het is een van de kreten, die op stickers staan achter op de auto. Een moeder van een militair in Uruzgan, is een van de bedenkers van dit idee. Inmiddels zijn die stickers niet meer aan te slepen. Dit alles om de Nederlandse militairen in Uruzgan een hart onder de riem te steken.

Een moeder is in haar dagelijkse bezigheden continue met haar gedachten bij haar zoon. Het contact verloopt hoofdzakelijk via e-mail en telefoon en is zowel spaarzaam als kort (er willen nog meer zonen en dochters van de fasciliteiten gebruik maken).
De emoties hierbij vrijkomen zijn goed voor te stellen.

Via de media hoort ze over de zware gevechten, ze huivert en vraagt zich af hoe haar zoon zich voelt en of hij nog wel leeft.....

Wat mist de familie het meest als ‘hun jongen of meid’ in Afghanistan zit? Wat zou hen helpen om de afstand te overbruggen?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten